การที่ผู้เยาว์ที่อยู่ในความปกครองของตนเองซึ่งได้รับอนุญาตจากบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายให้ผู้เยาว์อยู่ในความปกครองของตนแล้ว ถือว่าผู้นั้นอยู่ในฐานะเป็นผู้รับดูแลผู้เยาว์ หากปรากฏข้อเท็จจริงว่า ผู้รับดูแลนั้นไม่ได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรในการดูแลผู้เยาว์ ผู้เยาว์ได้กระทำละเมิดต่อบุคคลอื่น ผู้ดูแลนั้นๆจะต้องรับผิดชอบร่วมกับผู้เยาว์ด้วย ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๓๐

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 297 - 308/2562
พฤติการณ์ของจำเลยที่ 4 ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ ไปรับจำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้เยาว์ไปจากความปกครองดูแลของจำเลยที่ 2 และที่ 3 บิดามารดาของจำเลยที่ 1 โดยจำเลยที่ 2 และที่ 3 ยินยอมอนุญาต น่าเชื่อว่าบิดามารดาของจำเลยที่ 1 ไว้วางใจให้จำเลยที่ 4 ดูแลจำเลยที่ 1 ในระหว่างที่จำเลยที่ 1 ออกไปข้างนอกกับจำเลยที่ 4 ถือได้ว่าจำเลยที่ 4 เป็นผู้รับดูแลจำเลยที่ 1 ผู้เยาว์โดยปริยาย กรณีจึงต้องด้วยบทบัญญัติมาตรา 430 แห่ง ป.พ.พ. ที่บัญญัติว่า ครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่เป็นนิตย์ก็ดี ชั่วครั้งคราวก็ดี จำต้องรับผิดร่วมกับผู้ไร้ความสามารถในการละเมิดซึ่งเขาได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน ถ้าหากพิสูจน์ได้ว่าบุคคลนั้น ๆ มิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร

          การที่จำเลยที่ 4 เป็นผู้ยินยอมให้จำเลยที่ 1 นำรถออกไปขับโดยจำเลยที่ 4 ไม่ได้ห้ามปรามทั้งที่จำเลยที่ 4 ทราบดีว่า จำเลยที่ 1 เป็นผู้เยาว์และไม่มีใบอนุญาตขับรถ เป็นการไม่เอาใจใส่ว่าจำเลยที่ 1 ผู้เยาว์ จะขับรถไปเสี่ยงแก่การเกิดอุบัติเหตุหรือไม่ จำเลยที่ 4 ผู้รับดูแลจำเลยที่ 1 ผู้เยาว์โดยปริยาย จึงมิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรในการดูแลจำเลยที่ 1 เมื่อจำเลยที่ 1 ขับรถไปเกิดอุบัติเหตุเฉี่ยวชนอันเป็นการละเมิดต่อผู้อื่น จำเลยที่ 4 จึงต้องร่วมรับผิดในผลแห่งละเมิดที่จำเลยที่ 1 กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน ป.พ.พ. มาตรา 430

               คดีทั้งสิบสองสำนวนนี้ เดิมศาลชั้นต้นพิจารณาและพิพากษารวมกับคดีหมายเลขแดงที่ 3624/2556 คดีหมายเลขแดงที่ 570/2557 และคดีหมายเลขแดงที่ 565/2557 ต่อมาศาลชั้นต้นอนุญาตให้โจทก์ในคดีหมายเลขแดงที่ 3624/2556 ถอนฟ้อง และตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ยกฟ้องโจทก์ในคดีหมายเลขแดงที่ 570/2557 คู่ความมิได้อุทธรณ์ ส่วนคดีหมายเลขแดงที่ 565/2557 ซึ่งศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้เรียกโจทก์ในคดีดังกล่าวว่า โจทก์ที่ 20 และเรียกจำเลยทั้งเจ็ดในคดีดังกล่าวว่า จำเลยที่ 1 ถึงที่ 7 ตามลำดับนั้น ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้จำหน่ายคดีในส่วนของจำเลยที่ 5 ถึงที่ 7 ออกจากสารบบความ และพิพากษายกฟ้องในส่วนของจำเลยที่ 4 โจทก์ที่ 20 ไม่ได้อุทธรณ์ฎีกา และศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ในส่วนของโจทก์ที่ 20 คดีทั้งสามสำนวนจึงถึงที่สุด คงขึ้นมาสู่การพิจารณาของศาลฎีกาเฉพาะคดีสิบสองสำนวนนี้ โดยศาลชั้นต้นเรียกโจทก์ที่ 1 และที่ 2 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4013/2554 ว่า โจทก์ที่ 1 และที่ 2 เรียกโจทก์ที่ 1 และที่ 2 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4014/2554 ว่า โจทก์ที่ 3 และที่ 4 เรียกโจทก์ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4015/2554 ว่า โจทก์ที่ 5 เรียกโจทก์ที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4016/2554 ว่า โจทก์ที่ 6 ที่ 7 และที่ 8 เรียกโจทก์ที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4018/2554 ว่า โจทก์ที่ 9 ที่ 10 และที่ 11 เรียกโจทก์ที่ 1 และที่ 2 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4020/2554 ว่า โจทก์ที่ 12 และที่ 13 เรียกโจทก์ที่ 1 ที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4021/2554 ว่า โจทก์ที่ 14 ที่ 15 ที่ 16 และที่ 17 เรียกโจทก์ที่ 1 และที่ 2 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4022/2554 ว่า โจทก์ที่ 18 และที่ 19 เรียกโจทก์ที่ 1 และที่ 2 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4024/2554 ว่า โจทก์ที่ 21 และที่ 22 เรียกโจทก์ที่ 1 และที่ 2 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4027/2554 ว่า โจทก์ที่ 23 และที่ 24 เรียกโจทก์ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4028/2554 ว่า โจทก์ที่ 25 เรียกโจทก์ที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 ในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4029/2554 ว่า โจทก์ที่ 26 ที่ 27 และที่ 28 ตามลำดับ กับเรียกจำเลยทั้งเจ็ดทั้งสิบสองสำนวนว่า จำเลยที่ 1 ถึงที่ 7 ตามลำดับ
โจทก์ทั้งสิบสองสำนวนฟ้องขอให้บังคับจำเลยทั้งเจ็ดร่วมกันชำระเงินให้แก่โจทก์ที่ 1 และที่ 2 จำนวน 10,948,734 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 10,311,006 บาท โจทก์ที่ 3 และที่ 4 จำนวน 9,871,847 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 9,296,844 บาท โจทก์ที่ 5 จำนวน 12,251,293 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 11,573,683 บาท โจทก์ที่ 6 จำนวน 2,852,905 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 2,686,753 บาท โจทก์ที่ 7 และที่ 8 จำนวน 753,946 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 710,000 บาท โจทก์ที่ 9 ถึงที่ 11 จำนวน 13,212,630 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 12,448,688 บาท โจทก์ที่ 12 และที่ 13 จำนวน 11,051,483 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 10,407,644 บาท โจทก์ที่ 14 ถึงที่ 17 จำนวน 14,781,222.16 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 13,920,264.16 บาท โจทก์ที่ 18 และที่ 19 จำนวน 19,430,444.68 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 18,298,683.68 บาท โจทก์ที่ 20 จำนวน 363,626 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 342,446 บาท โจทก์ที่ 21 และที่ 22 จำนวน 19,041,089.38 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 17,932,007.38 บาท โจทก์ที่ 23 และที่ 24 จำนวน 1,413,807.60 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 1,331,454 บาท โจทก์ที่ 25 จำนวน 718,023.90 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 676,215 บาท โจทก์ที่ 26 ถึงที่ 28 จำนวน 3,336,147.60 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงิน 3,141,822 บาท นับถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ
จำเลยที่ 1 ที่ 3 ที่ 5 และที่ 6 ขาดนัดยื่นคำให้การ
จำเลยที่ 2 และที่ 7 ให้การขอให้ยกฟ้อง
จำเลยที่ 4 ให้การและแก้ไขคำให้การขอให้ยกฟ้อง
ระหว่างพิจารณา โจทก์ทั้งยี่สิบแปดยื่นคำร้องขอถอนฟ้องจำเลยที่ 5 ถึงที่ 7 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาตและให้จำหน่ายคดีโจทก์ทั้งยี่สิบแปดในส่วนของจำเลยที่ 5 ถึงที่ 7 ออกจากสารบบความ
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ร่วมกันชำระเงินแก่โจทก์ที่ 1 เป็นเงิน 1,000,000 บาท โจทก์ที่ 2 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 3 เป็นเงิน 1,000,000 บาท โจทก์ที่ 4 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 5 เป็นเงิน 1,800,000 บาท โจทก์ที่ 6 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 7 เป็นเงิน 10,000 บาท โจทก์ที่ 8 เป็นเงิน 10,000 บาท โจทก์ที่ 9 เป็นเงิน 1,000,000 บาท โจทก์ที่ 10 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 11 เป็นเงิน 1,000,000 บาท โจทก์ที่ 12 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 13 เป็นเงิน 1,800,000 บาท โจทก์ที่ 14 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 15 เป็นเงิน 1,000,000 บาท โจทก์ที่ 16 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 17 เป็นเงิน 1,800,000 บาท โจทก์ที่ 18 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 19 เป็นเงิน 1,000,000 บาท โจทก์ที่ 20 เป็นเงิน 100,212 บาท โจทก์ที่ 21 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 22 เป็นเงิน 1,500,000 บาท โจทก์ที่ 23 เป็นเงิน 400,000 บาท โจทก์ที่ 24 เป็นเงิน 4,000 บาท โจทก์ที่ 25 เป็นเงิน 150,000 บาท โจทก์ที่ 26 เป็นเงิน 256,925 บาท โจทก์ที่ 27 เป็นเงิน 100,000 บาท และโจทก์ที่ 28 เป็นเงิน 150,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับตั้งแต่วันที่ 27 ธันวาคม 2553 เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์แต่ละราย ให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ร่วมกันใช้ค่าฤชาธรรมเนียมแทนโจทก์ทั้งยี่สิบแปด เฉพาะค่าขึ้นศาลให้ใช้แทนเท่าที่โจทก์แต่ละสำนวนชนะคดี โดยกำหนดค่าทนายความสำนวนละ 10,000 บาท ให้ยกฟ้องโจทก์ทั้งยี่สิบแปดในส่วนของจำเลยที่ 4 ค่าฤชาธรรมเนียมระหว่างโจทก์ทั้งยี่สิบแปดกับจำเลยที่ 4 ให้เป็นพับ คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก
โจทก์ที่ 5 และที่ 11 กับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 อุทธรณ์ สำหรับโจทก์ที่ 5 อุทธรณ์โดยได้รับยกเว้นค่าธรรมเนียมศาล
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ร่วมกันชำระเงินให้แก่โจทก์ที่ 1 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 2 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 3 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 4 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 5 เป็นเงิน 1,440,000 บาท โจทก์ที่ 9 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 10 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 11 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 12 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 13 เป็นเงิน 1,440,000 บาท โจทก์ที่ 14 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 15 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 16 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 17 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 18 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 19 เป็นเงิน 800,000 บาท โจทก์ที่ 21 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 22 เป็นเงิน 1,200,000 บาท โจทก์ที่ 25 เป็นเงิน 120,000 บาท โจทก์ที่ 26 เป็นเงิน 226,925 บาท โจทก์ที่ 27 เป็นเงิน 80,000 บาท และโจทก์ที่ 28 เป็นเงิน 120,000 บาท และให้จำเลยที่ 4 ร่วมรับผิดกับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ต่อโจทก์ที่ 5 และที่ 11 ด้วย นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 4 ร่วมกันใช้ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์แทนโจทก์ที่ 5 และที่ 11 โดยกำหนดค่าทนายความให้คนละ 5,000 บาท สำหรับค่าฤชาธรรมเนียมศาลชั้นอุทธรณ์ที่โจทก์ที่ 5 ได้รับยกเว้นนั้น ให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 4 นำมาชำระต่อศาลในนามของโจทก์ที่ 5
โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 5 ที่ 9 ถึงที่ 19 ที่ 21 ที่ 22 ที่ 25 ถึงที่ 28 และจำเลยที่ 1 ถึงที่ 4 ฎีกา โดยผู้พิพากษาที่ได้นั่งพิจารณาคดีในศาลชั้นต้นรับรองว่ามีเหตุสมควรที่โจทก์ที่ 1 ที่ 3 ที่ 9 ที่ 15 ที่ 19 และที่ 25 ถึงที่ 28 จะฎีกาในข้อเท็จจริงได้ ส่วนโจทก์ที่ 17 ฎีกาโดยได้รับยกเว้นค่าธรรมเนียมศาล สำหรับฎีกาของจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 นั้น ศาลชั้นต้นมีคำสั่งรับฎีกาของจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 เฉพาะในส่วนของโจทก์ที่ 1 ถึงที่ 6 ที่ 9 ถึงที่ 19 และที่ 21 ถึงที่ 23 และไม่รับฎีกาในส่วนของโจทก์ที่ 7 ที่ 8 ที่ 20 และที่ 24 ถึงที่ 28 เพราะต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคหนึ่ง ที่ใช้บังคับในขณะยื่นฟ้อง
ศาลฎีกาแผนกคดีพาณิชย์และเศรษฐกิจวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงที่คู่ความไม่ได้โต้แย้งกันในชั้นฎีการับฟังเป็นยุติว่า ขณะเกิดเหตุละเมิดคดีนี้ จำเลยที่ 1 เป็นผู้เยาว์ มีอายุ 16 ปี 6 เดือน จำเลยที่ 2 และที่ 3 เป็นบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 6 เป็นผู้ครอบครองรถยนต์หมายเลขทะเบียน ฎว 8461 กรุงเทพมหานคร และเอาประกันภัยไว้กับจำเลยที่ 7 จำเลยที่ 5 สามีจำเลยที่ 6 นำรถยนต์คันดังกล่าวไปให้จำเลยที่ 4 ครอบครอง เมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2553 จำเลยที่ 1 ขับรถยนต์หมายเลขทะเบียน ฎว 8461 กรุงเทพมหานคร ไปตามทางยกระดับอุตราภิมุขขาเข้าจากดอนเมืองมุ่งหน้าไปดินแดงด้วยความเร็วสูง เมื่อถึงบริเวณใกล้ทางลงบางเขน รถของจำเลยที่ 1 ชนท้ายรถตู้โดยสารหมายเลขทะเบียน 13 - 7795 กรุงเทพมหานคร ซึ่งมีนางนฤมล เป็นผู้ขับ และมีนางสาวจันจิรา นายปรัชญา นางสาวตรอง นายภิญโญ นางสาวสุดาวดี นายอุกฤษฎ์ นายศาสตรา นายเกียรติมันต์ โจทก์ที่ 6 ที่ 20 ที่ 23 และที่ 26 นั่งโดยสารมาด้วยเมื่อเกิดเหตุเฉี่ยวชนทำให้รถตู้โดยสารเสียหลักไปชนขอบกำแพงคอนกรีตด้านซ้าย เสาไฟฟ้าและเสาป้ายบอกทาง แล้วรถตู้โดยสารตกมาที่พื้นทางลงจากทางยกระดับ ส่วนรถคันที่จำเลยที่ 1 ขับเสียหลักไปชนขอบกำแพงคอนกรีตด้านขวาและหมุนกลับไปชนรถตู้โดยสาร เป็นเหตุให้นางนฤมล นายปรัชญา นางสาวตรอง นายภิญโญ นางสาวสุดาวดี นายอุกฤษฎ์ นายศาสตรา นายเกียรติมันต์ ถึงแก่ความตาย นางสาวจันจิราได้รับบาดเจ็บและต่อมาถึงแก่ความตาย โจทก์ที่ 6 ที่ 20 ที่ 23 และที่ 26 ได้รับบาดเจ็บอันตรายสาหัส และทรัพย์สินของโจทก์ที่ 20 และที่ 23 ได้รับความเสียหาย โจทก์ที่ 1 และที่ 2 เป็นบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของนางสาวจันจิรา โจทก์ที่ 3 และที่ 4 เป็นบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายปรัชญา โจทก์ที่ 5 เป็นมารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของนางสาวตรอง โจทก์ที่ 7 และที่ 8 เป็นบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของโจทก์ที่ 6 โจทก์ที่ 9 และที่ 10 เป็นบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายและโจทก์ที่ 11 เป็นภริยาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายภิญโญ โจทก์ที่ 12 และที่ 13 เป็นบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของนางสาวสุดาวดี โจทก์ที่ 14 เป็นภริยาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายอุกฤษฎ์ มีโจทก์ที่ 17 เป็นบุตรโดยชอบด้วยกฎหมาย โจทก์ที่ 15 และที่ 16 เป็นบิดามารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายอุกฤษณ์ โจทก์ที่ 18 เป็นผู้รับนายศาสตราเป็นบุตรบุญธรรม โจทก์ที่ 19 เป็นมารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายศาสตรา โจทก์ที่ 21 และที่ 22 เป็นมารดาและบิดาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายเกียรติมันต์ โจทก์ที่ 24 เป็นมารดาโดยชอบด้วยกฎหมายของโจทก์ที่ 23 โจทก์ที่ 25 เป็นมารดาโดยชอบด้วยกฎหมายและโจทก์ที่ 26 เป็นสามีโดยชอบด้วยกฎหมายของนางนฤมล มีโจทก์ที่ 27 และที่ 28 เป็นบุตรโดยชอบด้วยกฎหมาย หลังเกิดเหตุพนักงานอัยการ สำนักงานอัยการสูงสุดฟ้องจำเลยที่ 1 เป็นคดีอาญา ศาลในคดีอาญาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ 1 ขับรถด้วยความเร็วสูงแล่นแซงรถตู้โดยสาร แล้วรถของจำเลยที่ 1 เสียหลักชนท้ายรถตู้โดยสาร จำเลยที่ 1 จึงเป็นฝ่ายประมาท ให้ลงโทษจำคุกโดยรอการลงโทษไว้ คดีอาญาถึงที่สุดตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์คดีหมายเลขแดงที่ 23541/2556 จำเลยที่ 7 ผู้รับประกันภัยรถคันที่จำเลยที่ 1 ขับชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่ทายาทของผู้ตายรายละ 200,000 บาท และชำระค่ารักษาพยาบาลนางสาวจันจิราก่อนถึงแก่ความตาย รวมทั้งค่ารักษาพยาบาลโจทก์ที่ 6 ที่ 20 ที่ 23 และที่ 26 ผู้บาดเจ็บ ต่อมาระหว่างการพิจารณาของศาลชั้นต้น จำเลยที่ 7 ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่โจทก์ที่ 1 และที่ 2 เป็นเงิน 494,346 บาท โจทก์ที่ 3 และที่ 4 เป็นเงิน 556,956 บาท โจทก์ที่ 5 เป็นเงิน 556,956 บาท โจทก์ที่ 6 ถึงที่ 8 เป็นเงิน 334,796 บาท โจทก์ที่ 9 ถึงที่ 11 เป็นเงิน 556,956 บาท โจทก์ที่ 12 และที่ 13 เป็นเงิน 556,956 บาท โจทก์ที่ 14 ถึงที่ 17 เป็นเงิน 556,956 บาท โจทก์ที่ 18 และที่ 19 เป็นเงิน 556,956 บาท โจทก์ที่ 20 เป็นเงิน 50,000 บาท โจทก์ที่ 21 และที่ 22 เป็นเงิน 556,956 บาท โจทก์ที่ 23 และที่ 24 เป็นเงิน 401,037 บาท โจทก์ที่ 25 เป็นเงิน 556,956 บาท และโจทก์ที่ 26 ถึงที่ 28 เป็นเงิน 401,037 บาท โจทก์ทั้งยี่สิบแปดขอถอนฟ้องจำเลยที่ 5 ถึงที่ 7 โดยไม่ติดใจเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนจากจำเลยที่ 7 ต่อไป
เนื่องจากความปรากฏว่า ระหว่างการพิจารณาของศาลฎีกา โจทก์ที่ 6 ถึงที่ 8 กับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ซึ่งเป็นคู่ความในสำนวนคดีหมายเลขดำที่ 4016/2554 ของศาลชั้นต้น ตกลงทำสัญญาประนีประนอมยอมความกัน โดยโจทก์ที่ 6 ถึงที่ 8 ยินยอมรับค่าเสียหายจากจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 รวมเป็นเงิน 500,000 บาท และได้รับเงินดังกล่าวไปเรียบร้อยแล้ว และโจทก์ที่ 6 ถึงที่ 8 ไม่ติดใจเรียกร้องใดๆ จากจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 อีกต่อไป ซึ่งศาลชั้นต้นได้บันทึกรายงานกระบวนพิจารณาและส่งสัญญาประนีประนอมยอมความ ฉบับลงวันที่ 20 เมษายน 2561 มายังศาลฎีกาเพื่อพิพากษาตามยอม ศาลฎีกาเห็นว่า ในสำนวนดังกล่าว จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ฎีกาเพียงฝ่ายเดียว และศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ในส่วนของโจทก์ที่ 7 และที่ 8 คดีระหว่างโจทก์ที่ 7 และที่ 8 กับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 จึงมิได้ขึ้นมาสู่การพิจารณาของศาลฎีกา ศาลฎีกาย่อมไม่มีอำนาจที่จะพิจารณาพิพากษาตามยอมระหว่างโจทก์ที่ 7 และที่ 8 กับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ได้ สำหรับโจทก์ที่ 6 กับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 นั้น เมื่อโจทก์ที่ 6 กับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ตกลงทำสัญญาประนีประนอมยอมความกันในระหว่างพิจารณาของศาลฎีกา และสัญญาประนีประนอมยอมความดังกล่าวไม่ขัดต่อกฎหมาย ศาลฎีกาจึงพิพากษาให้คดีระหว่างโจทก์ที่ 6 กับจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 เป็นไปตามสัญญาประนีประนอมยอมความนั้น
ส่วนที่จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ฎีกาขอลดจำนวนค่าเสียหายที่ต้องรับผิดต่อโจทก์ที่ 23 นั้น ศาลชั้นต้นกำหนดให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ชำระค่าเสียหายเป็นค่าทนทุกข์ทรมานของโจทก์ที่ 23 เป็นเงิน 400,000 บาท โจทก์ที่ 23 ไม่ได้อุทธรณ์ ส่วนจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 อุทธรณ์ว่า เมื่อรถตู้โดยสารแล่นมาด้วยความเร็วสูง นางนฤมล ผู้ขับรถตู้โดยสารจึงขับรถด้วยความประมาทเช่นกัน จากพฤติการณ์ที่นางนฤมลมีส่วนประมาทในเหตุละเมิด การกำหนดค่าขาดไร้อุปการะตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น จึงเป็นจำนวนที่สูงเกินควร ซึ่งเป็นการอุทธรณ์โต้แย้งค่าเสียหายของโจทก์รายอื่น ไม่เกี่ยวข้องกับค่าเสียหายที่เป็นค่าทนทุกข์ทรมานของโจทก์ที่ 23 แต่ในชั้นฎีกาจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 กลับมาฎีกาขอให้ลดค่าเสียหายของโจทก์ที่ 23 เป็นเงิน 200,000 บาท ฎีกาของจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 จึงเป็นฎีกาในข้อที่ไม่ได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลอุทธรณ์ ไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 วรรคหนึ่ง ที่ใช้บังคับในขณะยื่นฟ้อง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยประการแรกว่า ที่ศาลอุทธรณ์รับฟังว่า นางนฤมล ผู้ขับรถตู้โดยสารมีส่วนประมาท แล้วลดจำนวนค่าขาดไร้อุปการะที่จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ต้องรับผิดนั้น ชอบแล้วหรือไม่ และสมควรให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ชดใช้ค่าเสียหายเพียงใด ในปัญหานี้โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 5 ที่ 9 ถึงที่ 19 ที่ 21 ที่ 22 และที่ 25 ถึงที่ 28 ฎีกาว่า ศาลในคดีส่วนอาญาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ 1 กระทำโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายและได้รับอันตรายสาหัส ข้อเท็จจริงดังกล่าวเป็นประเด็นโดยตรงในคดีอาญาซึ่งถึงที่สุดจึงผูกพันจำเลยที่ 1 ส่วนในเรื่องการมีส่วนประมาทของนางนฤมล คนขับรถตู้โดยสาร ศาลในคดีส่วนอาญาไม่ได้วินิจฉัยไว้ คงมีเพียงพฤติการณ์ในการขับรถของคนขับรถตู้โดยสารเท่านั้น และไม่ได้มีพยานหลักฐานที่พิสูจน์ว่า นางนฤมลขับรถด้วยความประมาท เหตุแห่งความเสียหายจึงเกิดจากการขับรถโดยประมาทของจำเลยที่ 1 แต่ผู้เดียว ผู้ตายเป็นเพียงผู้โดยสารที่นั่งมาในรถตู้ ไม่ได้มีส่วนก่อให้เกิดความเสียหาย และคดีนี้จำเลยที่ 1 และที่ 3 ขาดนัดยื่นคำให้การ ส่วนจำเลยที่ 2 ให้การว่า เหตุเกิดจากความประมาทของนางนฤมล จำเลยที่ 2 จะต้องนำสืบพยานหลักฐานตามคำให้การ แต่จำเลยที่ 2 ไม่สืบพยาน จึงไม่มีข้อเท็จจริงให้รับฟังว่า นางนฤมลมีส่วนประมาท ที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยข้อเท็จจริงในส่วนนี้และกำหนดค่าเสียหายให้แก่โจทก์แต่ละราย 4 ใน 5 ส่วน จึงคลาดเคลื่อนและขัดต่อกฎหมาย ส่วนจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ฎีกาว่า เหตุแห่งความเสียหายมิได้เกิดจากจำเลยที่ 1 เป็นผู้กระทำความผิดฝ่ายเดียว จำเลยที่ 1 ให้การต่อพนักงานสอบสวนในเรื่องที่รถตู้โดยสารแล่นคร่อมช่องทาง จำเลยที่ 1 กะพริบไฟขอทาง รถตู้โดยสารแล่นเปลี่ยนช่องทางจากขวาสุดมาช่องกึ่งกลาง เมื่อจำเลยที่ 1 เร่งความเร็วเพื่อขับแซงรถตู้โดยสาร ทันใดนั้นรถตู้โดยสารแล่นเบนหัวมาช่องขวาสุด ทำให้จำเลยที่ 1 ตกใจ ห้ามล้อพร้อมบีบแตรและหักพวงมาลัยไปทางซ้าย แต่ตามคำฟ้องในคดีอาญาไม่ปรากฏเรื่องการกะพริบไฟขอทางและหลักฐานรอยห้ามล้อของรถจำเลยที่ 1 ทำให้ไม่ได้มีการพิจารณาข้อเท็จจริงซึ่งจะเป็นคุณแก่จำเลยที่ 1 และในส่วนของค่าเสียหาย ฝ่ายรถตู้โดยสารจะต้องรับผิดมากกว่าจำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 เนื่องจากเป็นรถโดยสารสาธารณะ ทั้งในขณะเกิดเหตุรถตู้โดยสารแล่นมาด้วยความเร็วสูง และไม่ได้มีเข็มขัดนิรภัยทำให้ผู้โดยสารกระเด็นออกจากรถและเสียชีวิต แต่ผู้โดยสารไม่เรียกร้องค่าเสียหายจากฝ่ายรถตู้ ค่าเสียหายที่จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ต้องรับผิดต่อโจทก์แต่ละราย จึงต้องลดจำนวนลง นั้น เมื่อแต่ละฝ่ายฎีกาโต้เถียงเรื่องการมีส่วนประมาทของนางนฤมลและจำนวนค่าเสียหายที่จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ต้องรับผิด จึงเห็นควรวินิจฉัยฎีกาไปพร้อมกัน เห็นว่า คดีนี้เป็นคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา ในการพิพากษาคดีส่วนแพ่ง ศาลจำต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในคำพิพากษาคดีส่วนอาญาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 46 ในคดีอาญาที่จำเลยที่ 1 ถูกฟ้องในเหตุครั้งนี้ ศาลอุทธรณ์แผนกคดีเยาวชนและครอบครัวรับฟังข้อเท็จจริงสรุปความได้ว่า รถของจำเลยที่ 1 เฉี่ยวชนกับรถตู้โดยสาร แล้วรถตู้โดยสาร